Ode aan mijn moeder
Lentezon
Jij in de ambulance in een steeds donkerder wordende lentezon. Van Haarlem naar het AMC en weer terug, het bloedpropje is weer opgelost. Je bent helder en toch 10 jaar ouder geworden. Durf ik ooit weer de lente te voelen en gelukkig gaat het leven gewoon door.
Jij mijn mama bent er altijd
Ik voel mij broos als ik aan mijn moeder denk. Zij wordt zelf ook steeds brozer. Elke week is ze weer een beetje kleiner en langzamer. Een oud Indisch vrouwtje die je met een zucht kun omblazen. En wat mij verdriet doet is dat zij er geen zin meer in heeft . Het leven en haar levenslust stromen heel langzaam uit haar. Mijn moeder is mijn moeder niet meer en dat doet auw. Ik mis haar. Haar altijd kritische aanstekelijke lach, haar kwinkslag en haar optimistische inborst.
Jij mijn mama steeds weer ouder
Suze, mijn moeder, altijd kien en cynisch vroeger. Altijd haar worden klaar om commentaar te geven. Ik hou van jou. Je hersenen doen het niet goed meer. Je begrijpt dat en baalt daarvan. Je etalagebenen neem je op de koop toe. Het is allemaal niet meer wat het geweest is. Eigenlijk zou je het liefste gaan. Dat gaat zo maar niet dus maak je er maar het beste van.
Mijn moeder ik hou haar handen vast en zij wandelt met mij verder.
