Voorjaar 2020, op weg naar Ilpendam
“Nothing shall ever be as it was”
Niets zal meer hetzelfde zijn als vóór 15 maart 2020. Ik wil ook niet meer terug. Ik wil vooruit.
Op individueel niveau zien en voelen we nu hoe kwetsbaar we zijn. Onze angst voor de dood. En ook nog een perceptie van schaarste, kijk maar naar hoe we toiletpapier hamsteren. En ook dat doen we wereldwijd. Op een collectief niveau zien we hoe verbonden we zijn als wereld gemeenschap. Wat er met één van ons gebeurt, gebeurd met ons allemaal.
De crisis waar we in zitten heeft vooral blootgelegd hoe het de groepen treft die het al moeilijk hebben in onze maatschappij, die al niet mee komen, die al niet gemakkelijk de dokter kunnen bellen. En hier wil ik ook niet meer naar terug.
We leren van al deze ervaringen, het wordt niet meer “bizniz as usal”, maar gaan we er echt van leren is de grote vraag. Dit is geen boze droom, dit is echt. Dit is geen spel, geen serie met een goede afloop. Nee dit gaat over onze gezondheid, over ons welzijn, over wie wij zijn als collectief, als planeet, als species.
Allemaal veroorzaakt door een virus(je) met een kroon. Het heeft mijn en ons hele leven tot stilstand gebracht. Dat is op zichzelf al een les wat niet te missen is. We kunnen echt niet terug, gas op het gaspedaal en weer los.
We moeten onze manier van leven veranderen. We moeten onze gewoonten veranderen. Het “IK” zal niet meer centraal kunnen staan en daar hebben we een “mindset” change voor nodig. Laten we niet meer in dualiteiten blijven denken. Jij versus ik, zwart versus wit, arm versus rijk. Nee we zijn hier samen op deze wereld, in dit land. We kunnen het ons niet veroorloven om elkaars nek om te draaien. Genoeg is genoeg. En de wetenschap zal ons ook niet redden.
De aanjager om te veranderen zie ik vooral in compassie. Al die mensen in de zorg die mensen aan het redden zijn, levend met hun eigen angsten, doen dat uit compassie voor hun medemens. Liefde voor hun broeders en zusters. Laten we verder dan wetenschap bewegen en liefde bewijzen.
Ik ben er moe van ..
Ik heb geen tijd meer om te doen zoals het was..
Ik wil focussen op het planten van dat zaadje van vertrouwen, hoop en liefde.
Liefde is mijn religie! Liefde voedt mensen!
Dat is de grootste les die we te leren hebben, laten we dat nu leren.
Naar een verhaal van Owen C. Thomson uit Nyack
Sharona A. Ceha
9 april 2020