Afgelopen week werd mijn vader negentig jaar; hij is geboren in 1928. Ik stel me zo voor wat er allemaal gebeurd is in de wereld, in Nederland, in Canada (waar ik geboren en gedeeltelijk getogen ben) én in onze familie in die 90 jaar.
Mijn vader is een man van dingen doen. Een lange wandeling, een schaatstocht, dan vinden de goede gesprekken plaats. Over de wereld en hoe hij over de dingen denkt. Dat we ook dingen voelen of intuïtief zaken inbrengen, daar is hij niet zo van.
In mijn eigen familie ben ik nog steeds graag dat kind dat niet op de voorgrond treedt, want mijn vader spreekt altijd. En hij heeft ook altijd het laatste woord. Toch wil ik niet pas spreken als hij begraven wordt, dus nu spreek ik hem eindelijk toe op deze gedenkwaardige dag.
Het is dus spannend om te spreken in mijn familie, en kwetsbaar. Ik wilde het al tijdens het afgelopen kerstdiner, maar durfde niet. En dat doen wij niet, – echt kwetsbaar zijn-, we zijn wel kwetsbaarder geworden met de jaren en dat is liefde! En de liefde blijft, gelukkig, altijd.
Poeh, tis wat een vader van 90. Ik ben me er zo bewust van, wat een grandioze leeftijd. En nog meer te komen! Hoe zag de wereld eruit, 90 jaar geleden toen mijn vader geboren werd? Dat weet ik niet echt. Er zijn “grote gebeurtenissen” De industriële revolutie begon eerder, maar de versnelling is van de laatste 90 jaar.
– het begin en het einde van de Tweede Wereldoorlog
– de wederopbouw
– de ontkerkelijking
– de opkomst van het feminisme
– de hippietijd met veel seks, drugs en rock&roll
– de hang naar de bevrijding van allerlei jukken:, zoals bevrijding uit de kerk en het katholieke geloof
– de bevrijding van Nelson Mandela, het echte einde van de slavernij, vrijheid voor iedereen
– de val van de Berlijnse muur en daarmee ook het veel groter en betekenisvoller worden van Europa in de wereld, Berlijn wordt het New York van Europa.
– de komst van de euro
En de maatschappij veranderde in Nederland:
– de moord op Pim Fortuijn
– de moord op Theo van Gogh
– de Zwarte Piet discussie
– Medelanders, vluchtelingen
En zo kan ik doorgaan! Al deze impactvolle gebeurtenissen heeft mijn vader zeer bewust en van dichtbij meegemaakt. En dichter bij huis: Hij ging vanuit Maastricht in Amsterdam studeren. En later emigreerde hij naar Canada, zoals zoveel andere Nederlanders op zoek naar geluk. Daarna nog een tussenstop in Libië. Hij kwam terug naar Nederland met een vrouw en drie kinderen, maar vond er niet zoveel aan, alles hier is klein en bedompt. Toch kocht hij een huis in Limburg; terug naar zijn roots. Het leven werd langzaamaan beter, kinderen gingen studeren en er kwamen kleinkinderen.
Hij is vooral mijn vader, de man van mijn moeder, de ‘bompa’ van mijn kinderen, de zoon van mijn grootouders, de broer van mijn ooms en tantes, de oom van mijn neven en nichten, de vriend van zijn vrienden, hij is Henri, hij is ‘Breur’ op z’n Maastrichts, en vooral ook een van de beroemde Zwarte Vleermuizen van de St Pietersberg die tijdens de oorlog wc-potten over de grens smokkelden.
Hij is een nieuwsgierig en leergierig mens; een bezige man.
Hij zorgt graag voor zijn vrouw ook al is ze daar niet altijd van gediend J; en hij zorgt graag voor ons z’n kinderen, altijd gelijkwaardig.
Hij blijft ingezonden stukken sturen naar de Volkskrant; en procederen tegen vergunningen waar hij last van heeft.
Hij blijft aan de gang buiten in de tuin, zodat de plekjes mooi blijven!
Mijn vader blijft wandelen en van de natuur genieten. En wijn drinken en genieten van de geneugten.
En hij vertelt graag verhalen over vroeger.
There is never a dull moment with him!
En soms is hij a pain in the ass. Dat prikkelt me ook weer om verder na te denken.
Daar ben ik trots op. Ik lijk veel op hem. Ik zie in mezelf zijn goede en zijn minder goede eigenschappen. T’ant pis, dat is gewoon zo, ik ben ook door hem gemaakt. Ik leer veel van hem, nog steeds. Ik leer ook hoe ik het niet wil, van hem.