Een reis zonder einde
Als wereldverbeteraar werkzaam voor de coöperatie Pentascope denk ik voortdurend na over wat er gaande is in de wereld en hoe ik me daartoe verhoud. Welke gebeurtenissen raken mij en wat is de verandering die volgens mij nodig is. Met name de afgelopen weken ten aanzien van racisme en discriminatie, welke diep verankerd zijn in onze systemen. Voor mij en voor iedereen een uitnodiging om bij zichzelf na te gaan en te onderzoeken hoe dat te veranderen.
Black Lives Matter
Wat een verschrikkelijke gebeurtenis de dood van George Floyd. Floyd stierf nadat een politieagent met zijn knie méér dan acht minuten op Floyd’s nek had geleund, terwijl deze met zijn buik op de grond lag. Floyd werd bij aankomst in het ziekenhuis dood verklaard. De mishandeling werd door omstanders gefilmd en rechtstreeks op facebook getoond. Het gebeuren werd wereldnieuws en leidde tot protesten wereldwijd tegen racisme.
Ik merk dat het vuur in mij is opgestookt door de ‘Black Lives Matter’- beweging. Het is niet vrijblijvend. Er is hier iets aan het gebeuren. Een ‘mixed-up’ kid voel ik mij al mijn hele leven. Als kind van een Maastrichtse vader en een Indische moeder, geboren in Canada en opgegroeid in Noord-Amerika, Libië en Nederland. Nu meer dan 45 jaar in Nederland en nog steeds weet ik mijn plek niet en voel ik de tweedeling. Waar hoor ik, ben ik echt wel een Nederlander? En sinds de Zwarte Pieten discussie is het voor mij helder dat als maar één persoon zich door Zwarte Piet gediscrimineerd voelt we er mee moeten ophouden.
Elkaar beter begrijpen
Maar er zit veel meer onder. Hoe zetten we onze verhalen in om elkaar beter te begrijpen. Wat zijn jouw en mijn onderliggende vooroordelen? Van waaruit kijk jij en van waaruit kijk ik naar de wereld? Met onze gezamenlijke blik verdwijnen alle zekerheden en waarheden. Ik probeer steeds met verwondering en zachtaardigheid te blijven kijken. En steeds weer buiten mijn comfortzone vragen te blijven stellen. Zachtaardig zijn naar elkaar en ook naar mezelf. Steeds dieper bevragen; steeds persoonlijker meningsverschillen blijven uitspreken. De check vraag stellen, steeds heel veel vragen stellen.
Daar waar het schuurt, daar vindt mijns inziens de echte integratie plaats. Inclusie, solidariteit, besef, en elkaar echt aankijken. Steeds opnieuw de waarde van breder kijken toepassen en voelen wat doet dat met mij. Er zijn meer overeenkomsten dan verschillen en gelukkig doemt een voorzichtig optimisme op!